Każde zwierzę ma co najmniej dwa końce. Z przodu; pysk, dziób, szczękoczułki, a z tyłu... pupę!
I właśnie ta pupa jest bardziej fascynująca niż mordeczka zwierzaka.
Oczywiście pupę mamy wszyscy, ale chyba nie zawsze poświęcamy jej należną uwagę. Czas to zmienić!
Są na tym świecie pupy o których nie śniło się filozofom.
Weźmy np. taką pupę żuka bombardiera który ma w pupie alchemiczną pracownię. To prawdziwy czarnoksiężnik w jego odwłoku znajduje się całe laboratorium. Jest tam kilka komnat wypełnionych odpowiednimi płynami. Jeśli poczuje zagrożenie lub niebezpieczeństwo pod wpływem tych emocji wypuszcza kilka szybkich salw armatnich prosto w nos wroga. Oblewa go żrącym płynem o temperaturze gotującej się wody. Jeśli wróg przeżyje to na pewno zapamięta to zdarzenie na długo.
Znakomita broń, prawda?
Pupy pupami ale weźmy na tapetę takiego np. kangura... Każdy wie jak wygląda, większość z Was wie także że mieszka w Australii, w torbie z przodu nosi swoje małe,a pupę ma raczej zwyczajna, ale czym ta pupa się kończy? Kangur ma bardzo muskularny, długi i ciężki ogon. Nie wszyscy zapewne wiedzą, że służy mu jako dodatkowa noga. To dzięki niemu kangur może tak daleko skakać. Oczywiście odbija się silnymi nogami ale to ogon pozwala utrzymać mu równowagę przy susach. Potrafi też oprzeć się na swoim ogonie a także usiąść na nim jak na rozkładanym krzesełku które zawsze ma ze sobą.
Czyż to nie wspaniałe?!
Natura zaskoczy nas jeszcze nie raz...
Więcej Wam nie zdradzę, polecę tylko przeczytanie tej książki. Dzieci będą nie raz zaskoczone....
Zresztą myślę, nie tylko dzieci...
Tytuł; Pupy, ogonki i kuperki.
Autor; Mikołaj Golachowski, Mroux (Maria Bulikowska)
Wydawnictwo; Babaryba
Ilość stron; 128 stron
Oprawa; Oprawa twarda
Polecam!
życzę udanej lektury...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz